Andrzej Trzaskowski BLOG

Napiszę o czasach, kiedy mało kto rozpoznawał stany przygnębienia, wycofania jako depresję, a przed egzaminami zażywało się środki pobudzające teraz zabronione, a wtedy dostępne w każdej, bodaj nawet bez recepty, aptece. A później to już tylko trzy zet: „zakuj, zdaj, zapomnij”.

Ale po kolei…
Było nas pięciu. Poznaliśmy się we Wrocławiu, na pierwszym roku szkoły artystycznej, na takim ni to ni owo. Był czas „dzieci kwiatów” i nieśmiałego jeszcze dojrzewania Polski do zmian. To była, na tamte czasy, dobrze pomyślana uczelnia wpisująca się niby w wymogi polityki kulturalnej narzuconej przez Partię, ale dająca jednak dużą przestrzeń dla indywidualnego rozwoju i szanująca osobowości. Byliśmy wszyscy młodzi, zdolni, ale mimo młodego wieku każdy już „po przejściach”, z niewidocznym jeszcze – jak się później dopiero okaże - pęknięciem.

Zbliżyła nas… studencka bieda. Aby sobie jakoś radzić, założyliśmy „spółdzielnię”. Opanowaliśmy wszystkie mające fundusze uczelniane organizacje młodzieżowe i w myśl zasady „zabierzmy Im choć trochę, bo jak nie, to i tak sami wszystko zeżrą”, zapewnialiśmy sobie całkiem znośne, na koszt tych organizacji, życie. Wypady w pobliskie Sudety, obozy wędrowne, naukowe… Fajnie było. Ta nasza młodość…

Ale czas studenckiej kanikuły dobiegł końca. Rozjechaliśmy się po świecie. Spotkaliśmy się w piątkę po 30 latach. Już dawały się zauważyć niewidoczne w młodości pęknięcia. Niby wszystko było jeszcze w porządku, bo Marek był wykładowcą na wyższej uczelni, Marian uznanym już twórcą teatralnym, Zbyszek też jakoś sobie (z grubsza) radził, Boguś był na liście 100 najbogatszych Polaków, a i ja, przybierając różne maski, jeździłem luksusowym samochodem. I było mnie stać, aby kolegów ugościć, bo kończyłem wtedy 50 lat. Było miło. Nikt wtedy nie podejrzewał, że pęknięcia się niebezpiecznie pogłębiają. I, że TO w nas, niby innej w formie, ale – w nomenklaturze medycznej - jednako się nazywa…

Pierwszy pożegnał nas Boguś, ten z najbogatszych. Przejeżdżałem przez Wrocław, kiedy zadzwonił nagle do mnie i powiedział krótko: "Andrzej, przyjedź, ku…, pomóż mi". Wiedziałem już wtedy, że miewa stany depresyjne i wtedy ratuje się alkoholem, pije. Miałem to samo… Bronił się „zaszywkami”… Zawróciłem, podjechałem pod jego dom. Posiadłość otoczona murem, przy bramie ochrona. I krótko: Pan Bogdan prosił nikogo nie wpuszczać. Odjechałem. Za chwilę telefon: "Gdzie jesteś, ku…?" Tłumaczyłem, że ja też tak mam i jak się teraz „capniemy”…, że może za parę dni – jak wydobrzeje… Odłożył słuchawkę… Za parę dni zadzwoniła jego żona z informacją o dacie i miejscu pogrzebu. Byłem. Czarno było od kurtek i płaszczy żałobników i jasno od ich ogolonych głów…

Drugi opuścił nas Marian. Był już na zasłużonej korzystnej emeryturze. Odszedł na nią w tzw. okresie schyłkowym swojej kariery. Ostatnio jako urzędnik w Powiecie. Już po tym, jak nowa władza zabrała mu stworzony przez niego Teatr, mimo paru nagród Ministra Kultury, po tym jak wyreżyserował dziesiątki nagrodzonych spektakli teatralnych, wychował paru wspaniałych aktorów, po okresie bycia guru dla artystycznej młodzieży. Pojechałem wtedy do Niego, z trudem go spotkałem. Siedział już długo sam, w otoczeniu wysączonych, sącząc następne. Pozornie obecny, ale zapadnięty w siebie. Próbowałem do Niego dotrzeć jakoś… choć na krótko… Popatrzył na mnie dłużej i powiedział cicho: "Wiesz, jestem sam, całe życie sam…" Pożegnaliśmy się tak serdecznie, tak prawdziwie, jak nigdy. Czy przeczuwałem już wtedy, że może po raz ostatni? Dzwoniłem później parę razy, chciałem go odwiedzić, wesprzeć, ale niby było lepiej, później trafił do szpitala. I nagle ta wiadomość…

Na pogrzeb nie pojechałem. Był Marek. Podobno było wielu oficjeli, pełno jego przyjaciół, wielbicieli talentu, wychowanków, uczniów. Jego wychowankowie zrobili ze stypy spektakl teatralny, z pustym krzesłem, monologami na jego, a tak naprawdę to na swoją cześć. Dobrze, że mnie tam nie było. Bo bym wykrzyczał im w twarz moją pretensję o to, że Go zostawili samego, że się przynajmniej nie starali. Bo tylko jego Żona, Joanna…

Zostało nas trzech...

Andrzej Trzaskowski
foto Sander van der Wel from Netherlands by Wikimedia Commons

Dodaj komentarz:

Komentarze:

Autobusem nad Nierzym

Miejski Zakład Komunikacji informuje, że od soboty, 3 czerwca zostanie uruchomiona sezonowa linia autobusowa nr 201, która umożliwi dojazd mieszkańcom ... <czytaj dalej>

300 tys. zł dla AWF

300 tys. złotych dla gorzowskiego AWF-u. To wsparcie na dietetykę i fizjoterapię. – To kierunki przyszłości, dlatego konsekwentnie je wspieramy – ... <czytaj dalej>

Ruszyła rywalizacja o puchar Rowerowej Stolicy Polski

Pierwsze kilometry za nami. Gorzowscy rowerzyści, punktualnie o północy wyruszyli ze Starego Rynku, by kręcić pierwsze kilometry dla Gorzowa. Nasze ... <czytaj dalej>

Nabór na ławników sądowych

Rada Miasta Gorzowa Wielkopolskiego przystąpiła do wyboru ławników do sądów okręgowego i rejonowego na kadencję 2023 - 2027. W sumie ... <czytaj dalej>

«	czerwiec 2023					»
P	W	Ś	C	P	S	N
			1	2	3	4
5	6	7	8	9	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30

Nie rozsiewajmy nienawiści

aktualnie nie ma żadnej czynnej sondy

Blogujesz? Rób to lokalnie!
Wystarczy jedno kliknięcie w egoBlog

Masz problem?
Napisz do eksperta egoEkspert

Żadna sprawa nie zostanie bez odzewu. Daj znać na eGo Forum

Zbigniew Jakubek, nie Jakubik.... a koncert znakomity!
<czytaj dalej>

Co za piękne miejsce i ludzie, którzy je stworzyli. <czytaj dalej>

Pomyślny koniec serialu: Połączenie osiedla Staszca z Cmentarzem Komunalnym. Od 1 czerwca wraca linia 105 relacji osiedle Stasica – Cmentarz II B <czytaj dalej>

nie moge patrzeć na tego różowego jacusia,

miastem powinien rządzić facet (z jajami)
a nie pipciniec jakim jest magistrat pozatru <czytaj dalej>

Gorzowskich radnych podzieliłbym na trzy kategorie:
-zaradni,
-nieporadni,
-bezradni.
Tych pierwszych jest najmniej niestety - na <czytaj dalej>